Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

Αμοργός και Αμαρτία. (και λίγο Κουφονήσι!)


Είναι μερικά νησιά, ή μάλλον μερικοί τόποι για να μιλήσουμε γενικά, που στο μυαλό σου αντιστοιχούν με τον έρωτα, ακόμα κι αν δεν έχεις πάει ποτέ. Ξέρεις ότι την πρώτη φορά που θα πας, θα κολλήσεις. Έτσι ακριβώς ένιωθα κι εγώ για την Αμοργό. Και έτσι έγινε κιόλας. Από τον πρώτο ελληνικό καφέ που ήπιαμε στο λιμάνι των Καταπόλων στις 6 το πρωί που έφτασε το πλοίο, μέχρι και την τελευταία τυρόπιτα μετά από τον ωραιότερο ύπνο στην παραλία της Αιγιάλης πριν αναχωρήσουμε, ένιωθα κάθε στιγμή ερωτευμένη με το νησί.

Η παραλία του Μούρου, της Αγίας Άννας, της Καλοταρίτισσας, της Λεβρωσού και της Ψιλής Άμμου, η ανατολή και η κόκκινη θάλασσα από το ξωκλήσι του Σταυρού, το πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής και η γιορτή της ψημένης, οι πεζοπορίες σε όλο το νησί, η σοκολατόπιτα, οι μουσικές, τα χωριά Θολάρια και Λαγκάδα και όλα τα υπόλοιπα που άφησα πίσω με την υπόσχεση να τα μάθω καλύτερα στην επόμενη επίσκεψη.

Θα τα πούμε ξανά σύντομα λοιπόν, αγαπημένο μου νησί!














Και για να μην αφήσω αδικημένο το Κουφονήσι, παρόλο που η απόδραση ήταν ιδιαίτερα σύντομη, κατάλαβα ακριβώς τι εννοεί η από κάτω φωτογραφία και περιλαμβάνει ολόκληρη τη φιλοσοφία του νησιού.






Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Τουρισμός στα Σκόπια.

Ο τίτλος σε πολλούς φάνηκε αστείος. Αυτός όμως είναι και ο λόγος που η φύση και το πράσινο της περιοχής είναι τόσο παρθένο, ανέγγιχτο από τους πολλούς ανθρώπους. Όχι, προφανώς και δε θα συγκρίνω τα Σκόπια με κλασσικούς ευρωπαϊκούς προορισμούς, ούτε καν με τους υπόλοιπους Βαλκανικούς, αλλά μία ρομαντική βόλτα στη λίμνη Οχρίδας, μία μπύρα σε μπαράκι πάνω στον ποταμό της  Στρούγκας και πολλά γέλια πίνοντας ελληνικό/τούρκικο καφέ πάνω σε μια πλεούμενη εξέδρα, νομίζοντας ότι από στιγμή σε στιγμή θα κολυμπάτε, είναι αρκετά για να ερωτευτείς και πάλι τον αγαπημένο σου.










Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Έγκλημα στα Μετέωρα και στην ευρύτερη περιοχή!

Η παιδική μου ηλικία έχει στιγματιστεί από μία φράση που έχει ειπωθεί λόγω της παιδικής αθωότητας και λόγω του "από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια". Ειδικά αν είναι και τα 2. Έτσι λοιπόν, σε μια οικογενειακή εκδρομή της παιδικής μου ηλικίας στα Μετέωρα και προφανώς λόγω του παιδικού ενθουσιασμού είχα ζητήσει από τον μπαμπά μου έναν Θεό. Η αφέλεια αυτής της ερώτησης έγινε αφορμή να επαναφέρεται στη μνήμη μου πολύ συχνά μέχρι σήμερα η συγκεκριμένη απαίτηση από διάφορες διηγήσεις της οικογένειας. Ήρθε, λοιπόν η ώρα να πάω αυτοπροσώπως να πάρω αυτόν τον Θεό. 

Λίγο καιρό πριν, είχα μόλις τελειώσει το μυθιστόρημα "Έγκλημα στα Μετέωρα" και προφανώς ήμουν σε επιφυλακή να βρω το μυστικό δωμάτιο, να πέσω πάνω στον Αμερικάνο αστυνόμο της Ιντερπολ, ή έστω να φάω donuts με τον μικρό της Καλαμπάκας. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν έγινε, όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά γιατί το μοναστήρι της Αγίας Τριάδας ήταν κλειστό. Επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά και θα έχω μαζί και donuts Νάνου. 


Ας πάρουμε το ταξίδι από την αρχή όμως. Πρώτη στάση λίμνη Πλαστήρα. Μονή Κορώνας, πλαζ Λαμπερού και φράγμα. Δε ξέρω αν οι προσδοκίες μου για τη λίμνη ήταν πολύ μεγαλύτερες και δεν ενθουσιάστηκα, δεν ξέρω αν όντως η λίμνη Δόξα είναι ομορφότερη, δε ξέρω αν έφταιγε η εποχή -σίγουρα κάτι από όλα αυτά, αλλά ναι, δεν ενθουσιάστηκα. Χρειάζεται περισσότερο χρόνο και εξερεύνηση είναι η πρώτη μου δικαιολογία. Και θα τον έχει. Δε ξέρω πότε, αλλά θα τον έχει. 


Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στα Μετέωρα. Και ακόμα κι αν δεν είσαι αυτό που λέμε "άτομο της Εκκλησίας" δε μπορείς παρά να μείνεις έκθαμβος από αυτό που βλέπεις. Και να εύχεσαι να ήξερες κάτι από αναρρίχηση. Επισκεφθήκαμε μόνο 2 από τα μοναστήρια, αυτό του Αγίου Στεφάνου και του Βαρλαάμ, και αφήσαμε ανοιχτή υπόσχεση για τα υπόλοιπα. 


Επόμενη στάση τα Τρίκαλα. Όπως λέει και μια φίλη, τι όμορφες που είναι οι πόλεις που έχουν έντονο το στοιχείο του νερού. Ας μην είναι θάλασσα, ας είναι ποτάμι. Και τα Τρίκαλα είναι μία από αυτές. Ειδικά, με τα αποκριάτικα γαϊτανάκια της, τα πιτσιρίκια υπερήρωες και πριγκιπέσες κάνουν την πόλη ακόμα πιο όμορφη.


Στη συνέχεια έχουμε δύο χωριά συνώνυμα του νεοπλουτισμού και της και καλά αριστοκρατίας και καλής ζωής. Ελάτη και Περτούλι. Και ακριβώς το παραπάνω θέμα έχουν εκμεταλλευτεί οι κάτοικοι και νομίζεις πώς είσαι στην Ελβετία, αλλά μόνο στο θέμα των τιμών. Γιατί σε όλα τα άλλα, δε σε αφήνει να ξεχαστείς η χώρα. Για να μην είμαι άδικη όμως, πηγαίντε Ελάτη, κάντε τη βόλτα σας στα  πλακόστρωτα δρομάκια, θαυμάζοντας τα χιονισμένα βουνά γύρω σας, αλλά ΜΗ φάτε πουθενά. Ίσως έτσι καταλάβουν.

Για να μπω στο τελευταίο κομμάτι της εκδρομής, πρέπει να αναφέρω κάτι σημαντικό. Καθαρά Δευτέρα. Και αυτήν την χρονιά αποφασίσαμε να δούμε τα έθιμα του Τυρνάβου. Αυτά τα χυδαία για πολλούς, αλλά έθιμα, του Τυρνάβου. Αν και μας τη χάλασε λίγο ο καιρός, πήραμε μια γεύση, είδαμε περί τίνος πρόκειται, περάσαμε καλά, μέχρι εκεί. Δεν είναι κάτι που θα επιδιώξουμε να δούμε και του χρόνου ολοκληρωμένο. Άλλωστε, τσίπουρο Τυρνάβου βρίσκεις και αλλού. 

Σημαντική σημείωση-επίλογος. Αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο από αυτήν την εκδρομή είναι ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που ξέρει να ζει. Παρ'όλο τα χρόνια του και τα προβλήματα, ξέρει να ζει και να περνάει καλά. Και αυτός ο άνθρωπος πρέπει να γίνει παράδειγμα για όλους μας. Ένα παράδειγμα που να μας θυμίζει ότι δε πρέπει ποτέ να το βάζουμε κάτω. Σε ευχαριστώ. 

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Καταρράκτες Δρυμώνα - Ξηρόν Όρος

Πρώτες μέρες της άνοιξης και αποφασίσαμε να τη χαρούμε σε ένα μέρος που το θέλαμε καιρό. Καταρράκτες Δρυμώνα στη βόρεια πλευρά της Εύβοιας και ανάβαση - πεζοπορία στην κορυφή του Ξηρού Όρους.


Έχοντας εξερευνήσει το μέρος διαδικτυακά και όντας γνωστή η αδυναμία μου στους καταρράκτες ήμουν έκανε το δύσκολο πρωινό ξύπνημα της Κυριακής παιχνιδάκι.

Φτάνοντας στον προορισμό μας, οι προσδοκίες μου δε διαψεύστηκαν καθόλου. Πρώτη στάση για να μαζέψουμε την απαραίτητη ενέργεια και εφόδια για την πεζοπορία που θα ακολουθούσε ήταν φυσικά οι καταρράκτες. Ένα μαγευτικό κρυμμένο μέρος μέσα στο δάσος, όπου μπορείς να κάθεσαι με τις ώρες να χαζεύεις και να ηρεμείς. Με καλά διατηρημένο μονοπατάκι μπορείς να βρεθείς σε διάφορα σημεία του καταρράκτη και να τον θαυμάσεις από διαφορετικές οπτικές γωνίες.



Στη συνέχεια πίσω στο σημείο που ξεκινήσαμε για να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε ψηλά. Το βουνό χαμηλό και η διαδρομή τελικά αποδείχτηκε εύκολη, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν ακολουθήσαμε μια πανέμορφη διαδρομή μέσα στο πράσινο και ότι δεν απολαύσαμε υπέροχη θέα από την κορυφή. Θέα που έφτανε μέχρι τα νησιά των Σποράδων αλλά και το χιονισμένο ακόμα Πήλιο.

Συνολικά, ήταν ό,τι ακριβώς χρειάζεσαι την Κυριακή σου για να μαζέψεις το απαραίτητο οξυγόνο, να ξεσκουριάσεις και να πάρεις ενέργεια για την εβδομάδα και τις δουλειές της πρωτεύουσας. 





Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Polar Express going to Suisse!


Η αγαπημένη μου χριστουγεννιάτικη ταινία είναι το Polar Express. Οπότε είναι και φυσικό ακόλουθο εκείνη τη στιγμή που αναζητούσαμε χριστουγεννιάτικο, οικονομικό πακέτο να μη μπορέσω να αντισταθώ σε ταξίδι στις λέξεις "Αλπικό Τρένο". Έκλεισε. Φύγαμε για Ελβετία.

Μιλάνο - Λίμνη Λεμάν - Γενεύη - Λοζάνη - Μοντρέ - Βέρνη - Ιντερλάκεν - Λουκέρνη - Ζυρίχη - Καταρράκτες Ρήνου - Λουγκάνο - St. Moritz (Λείπει φυσική η πανέμορφη λίμνη Κόμο, αλλά επειδή η Ελβετία είναι πανέμορφη και την άνοιξη, της χρωστάω αυτήν την επίσκεψη). 

Το ταξίδι ξεκινάει οδικώς και ακτοπλοϊκώς. Όπως είναι αναμενόμενο λοιπόν, τις δύο πρώτες μέρες, έχεις εντοπίσει και την παραμικρή λεπτομέρεια του καραβιού, έχεις βγάλει ψευδώνυμα σε όποιο άτομο έχει περάσει από μπροστά σου πάνω από 3 φορές (Όλα!) και έχεις κάνει το γύρο του πλοίου άπειρες φορές, μόνο και μόνο για να κάνεις μια βόλτα. Ώσπου κάπου στις 6.30 το απόγευμα φτάνει σε μια Ανκόνα σκοτεινή, υπερβολικά ομιχλώδης, όπου έχει αρχίσει να σου λείπει η Ελλαδίτσα με τον ήλιο της και το σπιτάκι σου που άφησες χριστουγεννιάτικα. Ειδικά τώρα, αν το ταξίδι συνεχίζεται μέσα στο λεωφορείο για να φτάσεις Μιλάνο όπου θα γίνει η διανυκτέρευση, ε όλα αυτά είναι στον υπερθετικό βαθμό. Φτάνεις όμως κ επειδή ξέρεις ότι σύντομα θα δεις υπέροχα μέρη, πέφτεις για ύπνο και ανυπομονείς. 


Μέρα πρώτη. Μια μικρή περιήγηση στο Μιλάνο, το άδειο Μιλάνο αφού ήταν ανήμερα Χριστουγέννων. Έτσι, βέβαια έχεις την ευκαιρία να το θαυμάσεις χωρίς πολλούς Ιταλούς και όχι μόνο που στέκονται στις βιτρίνες D&G, Gucci και δε ξέρω τι άλλο και κατακλύζουν τα πεζοδρόμια με τις σακούλες στα χέρια να φαίνονται. Εντυπωσιακό Duomo, όμορφη Σκάλα-ακόμα πιο όμορφη θα ήταν αν μπαίναμε μέσα, όμορφα σοκάκια στολισμένα και χριστουγεννιάτικα... όπως και στις περισσότερες πόλεις της Ευρώπης. That's it. Μπαίνουμε στο λεωφορείο και πάμε προς Ελβετία και λίμνη Λουγκάνο. Η διαδρομή αμιγώς χειμωνιάτικη και μέσα στην ομίχλη. Χάνεις ένα μέρος της διαδρομής, αλλά προσωπικά και η ομίχλη μου αρέσει που και που. Επόμενη στάση για βόλτα αλλά και τις απαραίτητες φωτογραφίες η λίμνη. Και εκεί πολύ ομίχλη, όμως και πάλι μπορείς να θαυμάσεις την ομορφιά του ελβετικού, χειμωνιάτικου τοπίου. Συνέχεια στο ταξίδι μας και για το κλείσιμο της ημέρας μια βόλτα στην στολισμένη Ζυρίχη ήταν απαραίτητη για να πέσουμε γλυκά κουρασμένοι στο κρεβάτι. 



Μέρα δεύτερη. Το must του ταξιδιού. Επιβίβαση στο Αλπικό Τρένο με προορισμό St Moritz. Να νιώσουμε για λίγο πραγματικοί Ελβετοί. Η διαδρομή πραγματικά φανταστική, γινόμαστε και πάλι παιδιά κολλώντας πρόσωπα στο παράθυρο και βγάζοντας παιδικά επιφωνήματα ενθουσιασμού. Φτάνοντας, αντικρίζουμε ένα ολόλευκο τοπίο, αλλά και έναν φωτεινό ήλιο στον καταγάλανο ουρανό.  Σκι μπορεί να μη κάναμε, απολαύσαμε όμως στο έπακρο την ημέρα γυρνώντας όλο το χωριό. Η επιστροφή στη Ζυρίχη ήταν νωρίς το απόγευμα, όπου και είχαμε όλο τον χρόνο να δούμε και να περπατήσουμε τα σοκάκια που αφήσαμε χθες. 





Μέρα τρίτη. Ξεκινώντας με τα χρωστούμενα της μέρας πρώτης και τους καταρράκτες του Ρήνου. Οι μεγαλύτεροι σε πλάτος και πιο εντυπωσιακοί της Ευρώπης. Τα καραβάκια που σε πάνε κοντά, δυστυχώς ήταν ανοιχτά μόνο άνοιξη-καλοκαίρι, αλλά είπαμε. Η Ελβετία είναι εξίσου όμορφη και την άνοιξη, οπότε ανανεώσαμε το ραντεβού. Η επόμενη στάση μας είναι κατά πολλούς -μεταξύ αυτών και για μένα- η ομορφότερη πόλη της Ελβετίας και το Λιοντάρι της: Λουκέρνη. Δε χορταίνεις να περπατάς στις γέφυρες τις πόλεις και να θαυμάζεις γύρω σου τις χιονισμένες Άλπεις. This is Christmas και This is Alps. Και ιδανική και για ψώνια, αφού οι τιμές είναι λίγο πιο προσβάσιμες από τις υπόλοιπες πόλεις της Ελβετίας. Επιβίβαση ξανά με κατεύθυνση το γραφικό χωριουδάκι Ιντερλάκεν. Λίγα λεπτά είναι αρκετά για να το θαυμάσεις και να συνεχίσεις να κοιτάς εντυπωσιασμένος τις χιονισμένες Άλπεις γύρω γύρω. Για το τέλος της ημέρας, αφήσαμε την πρωτεύουσα, και ίσως το άγνωστο διαμαντάκι της χώρας. Παρ' όλο που φτάσαμε ώρα βροχής, ακόμα κι έτσι μπορέσαμε να περπατήσουμε τη μεσαιωνική της πόλη, να την απολαύσουμε και να μας μεταφέρει στο δικό της παραμύθι. Ήταν ίσως η πιο γεμάτη μέρα του ταξιδιού, όμορφες εικόνες μάς συνόδευαν καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας, οπότε όταν φτάσαμε τελικά στην Γενεύη για τη διανυκτέρευση την αφήσαμε για την επόμενη. 




Μέρα τέταρτη. Η μέρα σήμερα έχει εκδρομή. Εκδρομή γύρω από τη λίμνη Leman που ανήκει σε Ελβετία, αλλά και Γαλλία, με τις απαραίτητες στάσεις. Για αρχή, η Λοζάνη ήταν ό,τι πρέπει για την πρωινή μας βόλτα με τα πόδια, αλλά και με το μετρό της πόλης. Δε θα εκφέρω γνώμη για τη σύγκριση με την Κοζάνη στη γνωστή παροιμία, όμως η Λοζάνη που γνώρισα εγώ με τις απλωμένες στέγες νεοκλασικών κτιρίων, το εντυπωσιακό Πανεπιστήμιο και ο Καθεδρικός Ναός μου άρεσε πολύ. Επιβίβαση ξανά και τα πρόσωπα και πάλι κολλημένα στα παράθυρα αφού με τόσο όμορφα τοπία δε ξέρεις που να πρωτοσταματήσεις. Εμείς επιλέξαμε για επόμενη στάση το Montreux, και πολύ καλά κάναμε δηλαδή. Μια ρομαντική βόλτα χεράκι-χεράκι παράλληλα της λίμνης και θαυμάζοντας μεταξύ άλλων τα πράσινα θεματικά γλυπτά από τη μία και τις Άλπεις από την άλλη ήταν ό,τι έπρεπε. Για τους fans της ροκ, εδώ θα βρείτε και ένα άγαλμα του Freddie Mercury. Η τελευταία μας στάση είχε γαλλικό άρωμα. Evian-les-bains. Και θα έλεγα ότι ήμασταν αρκετά τυχεροί, καθώς πέσαμε σε ένα fabuleux village, ένα ξύλινο χωριό που μπορούσες να περπατήσεις ανάμεσά του και να δεις πώς θα ήταν αν ζούσες σε έναν τόπο που τα πάντα θα ήταν φτιαγμένα από ξύλο. Τέλος, επιστροφή στη Γενεύη για να κλείσουμε το ταξίδι με τη παλιά της πόλη, το άνθινο ρολόι, το Μέγαρο των Ηνωμένων Εθνών, το σπίτι του Καποδίστρια, τους Μεταρρυθμιστές. 


Οι υπόλοιπες μέρες είχαν αυτή τη γλυκιά κούραση του τέλους ενός ταξιδιού, αλλά οι εικόνες συνέχισαν να εναλλάσσονται. Ελβετία-Ιταλία-Γαλλία-Ελλάδα. Αυτό είναι το καλό με τα οδικά ταξίδια. Μπορεί να σε κουράζουν λίγο παραπάνω από τα αεροπορικά, όμως οι εικόνες που μαζεύεις είναι τόσες πολλές. Και όσο αντέχουμε θα τα προτιμάμε.