Πάντα όταν ακούω τη λέξη πεζοπορία με τρομάζει. Σε σχολεία, πανεπιστήμια, ομάδες διάφορες, όταν είχα να επιλέξω μεταξύ μικρής κ μεγάλης διαδρομής, η απόφαση ήταν μικρή. Άσχετα αν στο τέλος κατέληγε Η μεγαλύτερη. Εδώ όμως, νομίζω ξεπέρασα τα όρια μου.Στόχος: Φαράγγι Δημοσάρη, Νότια Εύβοια.
Πλάνο διαδρομής: Από το αμάξι στην κορυφή (2-3 ώρες) και από και πίσω στο φαράγγι μέχρι την παραλία Καλιανών (6-7 ώρες) και την επόμενη ώρα πίσω στο αμάξι (5-6 ώρες).
Κ μόνο που έκανα έναν πρόχειρο υπολογισμό συνολικών ωρών, η αλήθεια είναι ότι κουράστηκα. Αλλά από την άλλη, ευκαιρία ήταν. Ευκαιρία για γυμναστική, αδυνάτισμα, σύσφιξη, επαφή με τη φύση, εξερεύνηση. Οπότε.... φύγαμε.
Τα σχέδια είναι για να χαλάνε που λένε, κ έτσι ακριβώς ξεκινήσαμε κ εμείς. Φτάνοντας στο βουνό, ήρθαμε αντιμέτωπη με πολύ πυκνή ομίχλη που δε σε άφηνε να δεις παρά για να κάνεις 5 βήματα. Και προφανώς κάπως έτσι χάσαμε όχι μόνο τον δρόμο για την κορυφή, αλλά και τον δρόμο για το φαράγγι. Ευτυχώς, κατεβαίνοντας πιο χαμηλά άρχισε να καθαρίζει η ατμόσφαιρα και με την βοήθεια του ήχου του γάργαρου νερού βρεθήκαμε κάπου στη μέση της διαδρομής.
Και έτσι, μετά από έναν βαρετό και αδιάφορο χωματόδρομο βρεθήκαμε στον παράδεισο. Η θερμοκρασία όσο καλή χρειάζεται για να σε βοηθήσει στην πεζοπορία, στάσεις όπου χρειάζεται για τις απαραίτητες ανάσες, άφθονο νερό, ελαφρά υγιεινά σνακ για την απαραίτητη ενέργεια. Το μονοπάτι αρκετά καθαρό και εύκολο, με κάποια κομμάτια του περισσότερο επικίνδυνα λόγω λάσπης ή γλιστερών επιφανειών. Αλλά που ξεπερνιούνται εύκολα.
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, συναντήσαμε είτε άλλους πεζοπόρους είτε ντόπιους κατοίκους, όλους με χαμόγελο, διάθεση για κουβέντα, ανταλλαγή εμπειριών, και φυσικά προσφορά βοήθειας αν χρειαστούμε κατά τη διαμονή και την κατάβαση/ανάβαση στο βουνό.
Όλα αυτά τα χαριτωμένα που λέω τώρα δε σημαίνουν ότι η κατάβαση ήταν τόσο εύκολη που μας εμπόδισε από το να πέσουμε κατ'ευθείαν στην άμμο πεθαμένοι από την κούραση μόλις φτάσαμε στην παραλία. Και περισσότερο στην ιδέα ότι όλο αυτό αύριο θα είναι ανάβαση με στόχο την αναζήτηση του αυτοκινήτου που αφήσαμε κάπου μέσα στην ομίχλη, όσο να 'ναι έκανε τα πράγματα -ψυχολογικά- χειρότερα. Παρ' όλα αυτά, δεν πτοηθήκαμε καθόλου και το βράδυ μας πέρασε το ίδιο υπέροχα στην παραλία μαζί με άλλους campers που είχαν κατασκηνώσει εκεί, γέλια, ιστορίες, εμπειρίες, και όλα αυτά τα δωρεάν, αφορολόγητα πράγματα που όμως τελικά δε τα βρίσκεις τόσο συχνά όσο θα 'πρεπε.
Το επόμενο πρωί, όντας πιο ξεκούραστοι αλλά με ξεστό ήλιο πάνω στο κεφάλι μας, ξεκινήσαμε την ανάβαση. Αυτή τη φορά συναντήσαμε περισσότερους πεζοπόρους, κάποιοι από τους οποίους μας επιβεβαίωσαν και την παρουσία του αμαξιού στην κορυφή. Και με τη σκέψη ενός μαλακού καθίσματος και της εύκολης μετακίνησης, όσο να 'ναι γεμίσαμε λίγο παραπάνω κουράγιο.
Ειδικότερα, όταν από κάποια σημείο του φαραγγιού και μετά βλέπαμε εικόνες που δεν είχαμε ξαναδεί. Αυτό σήμαινε ή ότι είχαμε χαθεί και θα φωνάζανε τα ελικόπτερα, ή ότι ήμασταν στο κανονικό μονοπάτι που έπρεπε να πάρουμε χθες από την αρχή του. Ευτυχώς, ήταν το δεύτερο. Και φυσικά, όταν νέα μέρη, το ενδιαφέρον αυξάνεται κατακόρυφα και αποκτάς ξανά περισσότερη ενέργεια. Κάπως έτσι, 6 ώρες μετά φτάσαμε και στο αμάξι, δίπλα σχεδόν στην είσοδο πιο κουρασμένοι και παράλληλα πιο ξεκούραστοι από ποτέ,
Ως επίλογο της πεζοπορίας αυτής, θέλω να πω μόνο ότι η πολλή σκέψη κάνει κακό και ότι όταν πρόκειται για τέτοιες εκδρομές, εμπειρίες, η μόνη λέξη που πρέπει να βγαίνει από το στόμα σου είναι "Φύγαμε!".
Ευχαριστώ τους Γ., Σ., Μ. για το υπέροχο, περιπετειώδες διήμερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου