Τυχαίες γνωριμίες...

Επανερχόμενη στον τίτλο του μπλογκ και το "ταξιδεύοντας" θέλω να γράψω για αυτήν την απίστευτη εμπειρία που ακούει στο όνομα couchsurfing.

Η πρώτη μου επαφή μαζί του ήταν σε ένα ταξίδι στην Ισλανδία (ίσως το ωραιότερο ταξίδι που έχω κάνει ως τώρα) όταν αποφασίσαμε με 2 erasmus φίλους (ήδη 3 διαφορετικές εθνικότητες δηλαδή) να κάνουμε ένα roadtrip στη χώρα. Οκ. Εγώ της οργάνωσης σε ταξίδια δεν είμαι. Αλλά και τόσο χύμα, δε το περίμενα. Για το μόνο που ήμουν σίγουρη ήταν η διαμονή της πρώτης μέρας. Μετά όλα φλου. Έτσι λοιπόν είτε με κάμπινγκ είτε με couchsurfing, βγήκε αρκετά χαμηλός ο προϋπολογισμός του ταξιδιού σε μια αρκετά ακριβή χώρα. Και φυσικά οι άνθρωποι που γνώρισα, οι εμπειρίες που ανταλλάξαμε... αξία ανεκτίμητη που λέει και γνωστή διαφήμιση.

Τότε λοιπόν, άλλοι το κανόνισαν. Εγώ απλώς ήμουν ενθουσιασμένη που το έζησα. Τώρα ξέρω. Πρόσφατα, λοιπόν, βρέθηκα σε μια μικρή πόλη της Γαλλίας, τη Reims. Εκεί από την πρώτη στιγμή που έφτασα στον σταθμό βρήκα κάποιους να με περιμένουν. Ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι, εκτός από μένα, υπήρχε και ένας ακόμα couchsurfer στο ίδιο σπίτι. Καθ' όλη τη διάρκεια της διαμονής, γνωριστήκαμε μεταξύ μας, γνωρίσαμε φίλους φίλων και εδώ ξεκινάει το θέμα που θέλω να αναφερθώ.

Είναι απίστευτο πόσα άτομα μπορεί να γνωρίσεις εκεί έξω που ούτε καν το είχες σκεφτεί. Και άτομα που ταιριάζουν τόσο πολύ σε σένα, στην προσωπικότητά σου, στην ψυχολογία, που μπορείτε να κάθεστε να συζητάτε ώρες παρ' όλο που μόλις γνωριστήκατε. Και όχι δεν μιλάω για ερωτικές καταστάσεις, ούτε σεξουαλικές, ούτε τίποτα τέτοιο. Απλές συζητήσεις, παρέες και άτομα που ξέρεις ότι αν κάποτε βρεθείς κοντά τους θα είναι κατ' ευθείαν εκεί να σε βοηθήσουν. Και ας έχετε βρεθεί 1 φορά στη ζωή σας. Και ας έχετε απόσταση κατοικίας πολλά χιλιόμετρα. Και ας μην ξαναμιλήσετε καν από τότε. Κάπως έτσι ένα ζεστό σαββατοκύριακο του Ιουνίου σε ένα μικρό χωρίο της Γαλλίας γνώρισα τον Α., τον R., την Η. και τόσα άλλα παιδιά. Που αν είχα επιλέξει να μείνω σπίτι μου και να πάω στα ίδια μέρη, δε θα είχα γνωρίσει ποτέ. Που αν είχα επιλέξει να μείνω σε ένα απρόσωπο, ακριβό ξενοδοχείο, δε θα είχα συναντήσει ποτέ και θα είχα χαλάει και περισσότερα λεφτά σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Ένα ταξίδι με φίλους για να το κάνεις συνήθως χρειάζεται ημέρες και εβδομάδες τηλεφωνημάτων, συναντήσεων, τσακωμών κ.ο.κ. Ένα τέτοιο ταξίδι, απλώς το αποφασίζεις 2-3 μέρες πριν, στέλνεις ένα μήνυμα και φεύγεις. Τόσο απλό. Και τόσο ωραίο. Αλλά είπαμε, τα ωραία πράγματα είναι συνήθως τα απλά πράγματα. Δε χρειάζεται να κάνουμε τη ζωή μας πολύπλοκη για να είναι ωραία.

Άνοιξη στο Παρίσι...

Αν ήταν πρόσωπο, θα ήμουν πραγματικά ερωτευμένη μαζί του.Για πάντα. Χωρίς εγωίσμους και αηδίες. Τώρα που το σκέφτομαι, όμως, το ότι είναι πόλη, δε με ενοχλεί ιδιαίτερα από το να δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη μαζί του. Ήταν ένα όνειρο από 10 χρονών κοριτσάκι (όπως μου θύμησε ένα παλιό λεύκωμα πρόσφατα) το οποίο πραγματοποιήθηκε. Και ναι, δηλώνω ερωτευμένη με το Παρίσι για πολλούς λόγους. Όταν είσαι στη χειρότερη των διαθέσεων και με μια βόλτα στον Σηκουάνα, κάτω από τον Πύργο του Αϊφελ, στη Μονμάρτη, ακόμα και στην πιο άγνωστη συνοικία του, βρίσκεσαι στον 7ο ουρανό... ε ναι! Αυτό είναι έρωτας! Όταν δε μπορείς να φύγεις από τη χώρα για να γνωρίσεις κάποια άλλη που δεν έχεις επισκεφτεί (εσύ που πεθαίνεις για ταξίδια) αλλά προτιμάς να μείνεις, ακόμα κι αν έχουν φύγει όλοι, ε ναι! Αυτό είναι έρωτας! Μπορώ να συνεχίσω επ' άπειρον αλλά πίστεύω έγινα απόλυτα κατανοητή...

Εδώ και σχεδόν 3 μήνες, λοιπόν, ζω το όνειρό μου. Μπορεί να περιλαμβάνει τρέξιμο, μαθήματα, κούραση, ατελείωτες ώρες σε πανεπιστήμιο και μετρό, αλλά είπαμε, αν κοιτάξω στον ουρανό, αν στρίψω στην επόμενη γωνία, θα δω σίγουρα κάτι που θα με κάνει να χαμογελάσω. Και αυτό είναι το σημαντικό της υπόθεσης. Το χαμόγελο. Που πάντα θα κάνει μια μέρα να αξίζει.

Εννοείται ότι δεν είναι όλα ρόδινα. Υπάρχουν πάντα δυσκολίες, υπάρχουν πάντα πρόσωπα που σου λείπουν, που τα βράδια θα έκανες τα πάντα για να ήταν μαζί σου και κοιτάς τις πτήσεις για Αθήνα, ακόμα κι αν ξέρεις ότι δεν θα τις χρησιμοποιήσεις, στέλνεις μηνύματα μόνο και μόνο για να έχεις μια απάντηση να κοιτάς και άλλα τέτοια χαριτωμένα... Όμως, ξέρεις ότι ό,τι τελειώνει, τελειώνει για να αρχίσει κάτι άλλο. Που ίσως θα είναι καλύτερο. Αν δεν είναι, θα τελειώσει και αυτό. Και θα αρχίσει κάτι άλλο. Ε και αυτό ΘΑ ΕΙΝΑΙ καλύτερο. Αν όχι... ξέρεις... Το θέμα είναι να μη το βάζεις ποτέ κάτω. Και να χαμογελάς. Γιατί όπως είπαμε, το χαμόγελο κάνει μία μέρα να αξίζει.

Smile - Madeleine Peyroux

http://youtu.be/VCS9VO4DhOQ

Oκτώβρης...

Απ' ότι φαίνεται το blog αυτό θα είναι σαν τα περιοδικά. Εκδίδεται κάθε μήνα. Μείνετε συντονισμένοι.
Οκτώβριος λοιπόν, και διαβάζοντας το άρθρο του Σεπτεμβρίου ξανά, για άλλη μια φορά συνειδητοποιούμε πόσο οι υποσχέσεις του Σεπτεμβρίου δεν πραγματοποιούνται ποτέ. Για να δούμε μήπως και ο Οκτώβρης είναι καλύτερος μήνας σε αυτόν τον τομέα.

Σε αυτό το τεύχος λοιπόν, δε θα μιλήσω για ταξίδια. Θα προσπαθήσω να μιλήσω για εκείνα τα περίεργα πραγματάκια που κολλάνε στο μυαλό και δε σε αφήνουν να ξεκολλήσεις από βλακείες και να πας παρακάτω, εκεί που τόσο ήθελες. Και είναι "Τόσα κι άλλα τόσα" που λέει, τραγουδάει, και μία γνωστή.
Αφού ξέρεις, ρε παιδί μου, ότι δε σου κάνει καλό, δεν είναι για σένα, αξίζεις καλύτερα, και όλα αυτά τα ψυχο-συναισθηματικά, γιατί να έχεις κολλήσει τόσο πολύ? Επειδή ακριβώς ισχύουν όλα τα παραπάνω? Τη μία βλέπεις ότι είστε φτιαγμένοι ακριβώς από το ίδιο υλικό, αλλά την ακριβώς επόμενη στιγμή συνειδητοποιείς ότι είσαι για πολλά περισσότερα και το μόνο που πετυχαίνει είναι να σε κρατάει πίσω. Παρ' όλα αυτά τον θες. Και έχεις κολλήσει. Και δε μπορείς να κοιτάξεις ούτε και να πας αλλού. Ενώ αυτό ήταν που ήθελες από την αρχή. Και όσο και να θυμάσαι όλα τα αρνητικά που έχουν συμβεί, ούτε καν αυτό δε σε ξεκολλάει.
Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι τουλάχιστον σε αυτήν την περίπτωση υπάρχει η προοπτική φυγής στο κατάλληλο timing. Τώρα θέλω να φύγω, τώρα θα φύγω. Νέα αρχή. Και ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει, πιστεύοντας ότι θα είναι καλύτερο από το προηγούμενο τέλος. Ή αν δεν είναι ακριβώς αρχή, θα είναι συνέχεια υπό νέες συνθήκες όμως. Που και αυτό νέο είναι στο κάτω κάτω. Χμμ.. περίεργα τα λέω αλλά "today my head is in the mess". Οπότε και καλά τα έγραψα. Ελπίζω σιγά σιγά να αρχίζει να ξεκαθαρίζει το τοπίο. Και νιώθω ότι είναι τόσο κοντά. Αλλά και ότι υπάρχει ακόμα δρόμος. Ο χρόνος θα δείξει λοιπόν.

Σεπτέμβρης...

Για τους περισσότερους αυτός ο μήνας είναι κι ένα νέο ξεκίνημα.
Ξεκίνημα για δίαιτα για όσους το παράκαναν το καλοκαίρι...
Ξεκίνημα για (σοβαρό) διάβασμα για φοιτητές όσο η εξεταστική πλησιάζει απειλητικά...
Ξεκίνημα νέας ζωής για πρωτοετείς φοιτητές...
(Ξανά) Ξεκίνημα (νέας) δουλειάς...
Ή απλά ξεκίνημα! Νέος μήνας, νέα εποχή, νέα αρχή... άρα και νέοι στόχοι - νέα όνειρά.
Κάπως έτσι είναι και για μένα. Έπειτα από ένα από τα πιο γεμάτα καλοκαίρια, είναι η στιγμή για να μπούν σε εφαρμογή όσα βρίσκονται στο πίσω μερός του μυαλού καιρό τώρα.
Μόνο που για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να κλείσουν κάποιες ανοικτές υποθέσεις.
Και για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει να βρεθεί κάποιο θάρρος και θράσος, πολλή όρεξη και δυναμικότητα.
Υπάρχουν όλα αλλά πρέπει να ανέβει το επίπεδό τους και να περάσουν από τη θεωρία στην πράξη. Και πρέπει να γίνει τώρα. Ή τώρα ή ποτέ, δηλαδή.

Και επειδή ο τίτλος του blog αναφέρεται σε ταξίδια και δεν έχει ειπωθεί τίποτα μέχρι τώρα, ας πάμε σε μια καλοκαιρινή εξόρμηση για να θυμηθούμε τις μέρες που περάσανε και να κλείσει έτσι ο κύκλος καλοκαιριών διακοπών.

Σκιάθος - "Η Μύκονος των Σποράδων" όπως λένε πολλοί. Θα διαφωνήσω. Μπορεί να υπάρχει σχεδόν αντίστοιχη διασκέδαση, αλλά από την άποψη φυσικής ομορφιάς είναι μακράν καλύτερη η Σκιάθος.
Κουκουναριές, Βρωμόλιμνος, Αμπελάκια, Ασέλινος, Τρούλος, Αγία Ελένη, Αγία Παρασκευή, Μανδράκι και φυσικά Λαλάρια είναι κάποιες από τις μοναδικές παραλίες του νησιού που απλά μπορείς να κάθεσαι όλη μέρα σε ένα απίστευτο φυσικό, πράσινο τοπίο να απολαμβάνεις και να χαλαρώνεις.
Και όταν κουραστείς από... την πολλή χαλάρωση, κατεβαίνεις για τα καθιερωμένα ψώνια στον δρόμο του Παπαδιαμάντη (και μια επίσκεψη από το σπίτι του ίσως, αξίζει!) αλλά και μια ματιά στους πάγκους κοσμημάτων στο λιμάνι. Μπορείς να βρεις υπέροχα πραγματάκια. Για να καταλήξεις στις φημισμένες "Μαξιλάρες" του νησιού να απολαύσεις το ποτό σου, παρέα με άλλους "κουρασμένους" από τη χαλάρωση επισκέπτες και ντόπιους του νησιού.
Το μόνο αρνητικό της υπόθεσης είναι οι πολύ υψηλές τιμές στα πάντα. Βέβαια, αν είναι από τους "ψαγμένους" επισκέπτες, ίσως να καταφέρεις να βρεις λύσεις στα μη-τουριστικά στέκια. Αλλά όπως και να 'χει, μια -έστω- επίσκεψη στις "Μαξιλάρες" με 13 ευρώ το cocktail θα την κάνεις.

Ίος - Η εναλλακτική Μύκονος. Αυτός είναι ίσως λίγο πιο πετυχημένος τίτλος από τον προηγούμενο, αν και θα ταίριαζε καλύτερα "Η ιταλική Μύκονος". Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια οι Ιταλοί είναι πολύ περισσότεροι από τους Έλληνες και όταν βλέπεις έλληνα φωνάζεις "Ε, πατριώτη? Πώς από δω?"
Ωραίες, καθαρές παραλίες, χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Ό,τι πρέπει για να σε δροσίσει αξιοπρεπέστατα τις καυτές μέρες του ελληνικού καλοκαιριού. Ίσως, ιδιαίτερη αναφορά στο Μαγκανάρι, μία από τις πιο όμορφες παραλίες.
Εκεί που κερδίζει όμως το νησί είναι στη Χώρα. Κλασσική κυκλαδίτικη Χώρα, νομίζω από τις πιο όμορφες και περιποιημένες. Όσες φορές και να κάνεις τη βόλτα σου εκεί, δε την βαριέσαι ποτέ, και πάντα θα βρίσκεις μια νέα, καλά κρυμμένη γωνιά που δεν είχες προσέξει.
Εδώ οι τιμές είναι αρκετά καλές, ειδικά αν σκεφθείς ότι τα τελευταία χρόνια η Ίος είναι ένα από τα must νησιά των νέων, αλλά χρειάζεται πολλή προσοχή στα ποτά, στους μεθυσμένους τουρίστες, ή μάλλον στους τουρίστες γενικότερα (και στους Ιταλούς ειδικότερα!)
Πρόταση διαμονής... Φυσικά, το FarOut Camping.
Πρόταση ποτού... Stella's Bar.
Πρόταση φαγητού και αμέσως μερά απογευματινός καφές και τάβλι... Σε μία από τις μικρές πλατείες της Χώρας, η οποία είναι καλλυμένη από ροζ και άσπρες βοκαμβίλιες, κοντά στην Εθνική Τράπεζα.



M' αρέσει... η αποφασιστικότητα που υπάρχει μέσα μας κάθε νέα αρχή για νέα πράγματα, νέες ιδέες, νέους στόχους, νέα όνειρα
Δε μ' αρέσει... ότι η παραπάνω αποφασιστικότητα κρατάει συνήθως λίγο και τσαλακώνεται από την/τις πρώτη/ες αποτυχία/ες. Όχι αυτή τη φορά όμως!

Kαλή αρχή...

Καιρό σκεφτόμουνα ότι ήθελα να ξεκινήσω μια τέτοια σελίδα έχοντας πολλές σκέψεις που κάπου ήθελα να αποτυπωθούν, αλλά πάντα έκανα πίσω. Δεν είμαι και του γραπτού, οπότε πολύ πιθανό να ξεχαστεί γρήγορα το συγκεκριμένο blog. Όμως θα είναι πάντα εδώ για κάτι τέτοιες ώρες όπως τώρα που απλά θέλω να πω, γράψω κάτι.

Ο κύριος στόχος του συγκεκριμένου blog είναι να ταξιδέψουμε και να δούμε μέσα από φωτογραφίες μερών που έχω επισκεφθεί υπέροχα τοπία, ανθρώπους, και ό,τι άλλο μπορεί να συνάντησα. Πρωτότυπο? Καθόλου! Αλλά είναι αυτό που αγαπώ περισσότερο: Φωτογραφίες & Ταξίδια. Και όταν συνδυάζονται, απλά δεν υπάρχει κάτι καλύτερο. Και φυσικά, αν υπάρχει κάτι άλλο αξιοσημείωτο που πρέπει να αναφερθεί, θα αναφέρεται.

Καλή μου αρχή λοιπόν...