Έγκλημα στα Μετέωρα και στην ευρύτερη περιοχή!

Η παιδική μου ηλικία έχει στιγματιστεί από μία φράση που έχει ειπωθεί λόγω της παιδικής αθωότητας και λόγω του "από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια". Ειδικά αν είναι και τα 2. Έτσι λοιπόν, σε μια οικογενειακή εκδρομή της παιδικής μου ηλικίας στα Μετέωρα και προφανώς λόγω του παιδικού ενθουσιασμού είχα ζητήσει από τον μπαμπά μου έναν Θεό. Η αφέλεια αυτής της ερώτησης έγινε αφορμή να επαναφέρεται στη μνήμη μου πολύ συχνά μέχρι σήμερα η συγκεκριμένη απαίτηση από διάφορες διηγήσεις της οικογένειας. Ήρθε, λοιπόν η ώρα να πάω αυτοπροσώπως να πάρω αυτόν τον Θεό. 

Λίγο καιρό πριν, είχα μόλις τελειώσει το μυθιστόρημα "Έγκλημα στα Μετέωρα" και προφανώς ήμουν σε επιφυλακή να βρω το μυστικό δωμάτιο, να πέσω πάνω στον Αμερικάνο αστυνόμο της Ιντερπολ, ή έστω να φάω donuts με τον μικρό της Καλαμπάκας. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν έγινε, όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά γιατί το μοναστήρι της Αγίας Τριάδας ήταν κλειστό. Επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά και θα έχω μαζί και donuts Νάνου. 

Ας πάρουμε το ταξίδι από την αρχή όμως. Πρώτη στάση λίμνη Πλαστήρα. Μονή Κορώνας, πλαζ Λαμπερού και φράγμα. Δε ξέρω αν οι προσδοκίες μου για τη λίμνη ήταν πολύ μεγαλύτερες και δεν ενθουσιάστηκα, δεν ξέρω αν όντως η λίμνη Δόξα είναι ομορφότερη, δε ξέρω αν έφταιγε η εποχή -σίγουρα κάτι από όλα αυτά, αλλά ναι, δεν ενθουσιάστηκα. Χρειάζεται περισσότερο χρόνο και εξερεύνηση είναι η πρώτη μου δικαιολογία. Και θα τον έχει. Δε ξέρω πότε, αλλά θα τον έχει. 

Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στα Μετέωρα. Και ακόμα κι αν δεν είσαι αυτό που λέμε "άτομο της Εκκλησίας" δε μπορείς παρά να μείνεις έκθαμβος από αυτό που βλέπεις. Και να εύχεσαι να ήξερες κάτι από αναρρίχηση. Επισκεφθήκαμε μόνο 2 από τα μοναστήρια, αυτό του Αγίου Στεφάνου και του Βαρλαάμ, και αφήσαμε ανοιχτή υπόσχεση για τα υπόλοιπα. 

Επόμενη στάση τα Τρίκαλα. Όπως λέει και μια φίλη, τι όμορφες που είναι οι πόλεις που έχουν έντονο το στοιχείο του νερού. Ας μην είναι θάλασσα, ας είναι ποτάμι. Και τα Τρίκαλα είναι μία από αυτές. Ειδικά, με τα αποκριάτικα γαϊτανάκια της, τα πιτσιρίκια υπερήρωες και πριγκιπέσες κάνουν την πόλη ακόμα πιο όμορφη.

Στη συνέχεια έχουμε δύο χωριά συνώνυμα του νεοπλουτισμού και της και καλά αριστοκρατίας και καλής ζωής. Ελάτη και Περτούλι. Και ακριβώς το παραπάνω θέμα έχουν εκμεταλλευτεί οι κάτοικοι και νομίζεις πώς είσαι στην Ελβετία, αλλά μόνο στο θέμα των τιμών. Γιατί σε όλα τα άλλα, δε σε αφήνει να ξεχαστείς η χώρα. Για να μην είμαι άδικη όμως, πηγαίντε Ελάτη, κάντε τη βόλτα σας στα  πλακόστρωτα δρομάκια, θαυμάζοντας τα χιονισμένα βουνά γύρω σας, αλλά ΜΗ φάτε πουθενά. Ίσως έτσι καταλάβουν.

Για να μπω στο τελευταίο κομμάτι της εκδρομής, πρέπει να αναφέρω κάτι σημαντικό. Καθαρά Δευτέρα. Και αυτήν την χρονιά αποφασίσαμε να δούμε τα έθιμα του Τυρνάβου. Αυτά τα χυδαία για πολλούς, αλλά έθιμα, του Τυρνάβου. Αν και μας τη χάλασε λίγο ο καιρός, πήραμε μια γεύση, είδαμε περί τίνος πρόκειται, περάσαμε καλά, μέχρι εκεί. Δεν είναι κάτι που θα επιδιώξουμε να δούμε και του χρόνου ολοκληρωμένο. Άλλωστε, τσίπουρο Τυρνάβου βρίσκεις και αλλού. 

Σημαντική σημείωση-επίλογος. Αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο από αυτήν την εκδρομή είναι ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που ξέρει να ζει. Παρ'όλο τα χρόνια του και τα προβλήματα, ξέρει να ζει και να περνάει καλά. Και αυτός ο άνθρωπος πρέπει να γίνει παράδειγμα για όλους μας. Ένα παράδειγμα που να μας θυμίζει ότι δε πρέπει ποτέ να το βάζουμε κάτω. Σε ευχαριστώ. 

Καταρράκτες Δρυμώνα - Ξηρόν Όρος

Πρώτες μέρες της άνοιξης και αποφασίσαμε να τη χαρούμε σε ένα μέρος που το θέλαμε καιρό. Καταρράκτες Δρυμώνα στη βόρεια πλευρά της Εύβοιας και ανάβαση - πεζοπορία στην κορυφή του Ξηρού Όρους.

Έχοντας εξερευνήσει το μέρος διαδικτυακά και όντας γνωστή η αδυναμία μου στους καταρράκτες ήμουν έκανε το δύσκολο πρωινό ξύπνημα της Κυριακής παιχνιδάκι.

Φτάνοντας στον προορισμό μας, οι προσδοκίες μου δε διαψεύστηκαν καθόλου. Πρώτη στάση για να μαζέψουμε την απαραίτητη ενέργεια και εφόδια για την πεζοπορία που θα ακολουθούσε ήταν φυσικά οι καταρράκτες. Ένα μαγευτικό κρυμμένο μέρος μέσα στο δάσος, όπου μπορείς να κάθεσαι με τις ώρες να χαζεύεις και να ηρεμείς. Με καλά διατηρημένο μονοπατάκι μπορείς να βρεθείς σε διάφορα σημεία του καταρράκτη και να τον θαυμάσεις από διαφορετικές οπτικές γωνίες.

Στη συνέχεια πίσω στο σημείο που ξεκινήσαμε για να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε ψηλά. Το βουνό χαμηλό και η διαδρομή τελικά αποδείχτηκε εύκολη, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν ακολουθήσαμε μια πανέμορφη διαδρομή μέσα στο πράσινο και ότι δεν απολαύσαμε υπέροχη θέα από την κορυφή. Θέα που έφτανε μέχρι τα νησιά των Σποράδων αλλά και το χιονισμένο ακόμα Πήλιο.

Συνολικά, ήταν ό,τι ακριβώς χρειάζεσαι την Κυριακή σου για να μαζέψεις το απαραίτητο οξυγόνο, να ξεσκουριάσεις και να πάρεις ενέργεια για την εβδομάδα και τις δουλειές της πρωτεύουσας. 

Polar Express going to Suisse!

Η αγαπημένη μου χριστουγεννιάτικη ταινία είναι το Polar Express. Οπότε είναι και φυσικό ακόλουθο εκείνη τη στιγμή που αναζητούσαμε χριστουγεννιάτικο, οικονομικό πακέτο να μη μπορέσω να αντισταθώ σε ταξίδι στις λέξεις "Αλπικό Τρένο". Έκλεισε. Φύγαμε για Ελβετία.

Μιλάνο - Λίμνη Λεμάν - Γενεύη - Λοζάνη - Μοντρέ - Βέρνη - Ιντερλάκεν - Λουκέρνη - Ζυρίχη - Καταρράκτες Ρήνου - Λουγκάνο - St. Moritz (Λείπει φυσική η πανέμορφη λίμνη Κόμο, αλλά επειδή η Ελβετία είναι πανέμορφη και την άνοιξη, της χρωστάω αυτήν την επίσκεψη). 

Το ταξίδι ξεκινάει οδικώς και ακτοπλοϊκώς. Όπως είναι αναμενόμενο λοιπόν, τις δύο πρώτες μέρες, έχεις εντοπίσει και την παραμικρή λεπτομέρεια του καραβιού, έχεις βγάλει ψευδώνυμα σε όποιο άτομο έχει περάσει από μπροστά σου πάνω από 3 φορές (Όλα!) και έχεις κάνει το γύρο του πλοίου άπειρες φορές, μόνο και μόνο για να κάνεις μια βόλτα. Ώσπου κάπου στις 6.30 το απόγευμα φτάνει σε μια Ανκόνα σκοτεινή, υπερβολικά ομιχλώδης, όπου έχει αρχίσει να σου λείπει η Ελλαδίτσα με τον ήλιο της και το σπιτάκι σου που άφησες χριστουγεννιάτικα. Ειδικά τώρα, αν το ταξίδι συνεχίζεται μέσα στο λεωφορείο για να φτάσεις Μιλάνο όπου θα γίνει η διανυκτέρευση, ε όλα αυτά είναι στον υπερθετικό βαθμό. Φτάνεις όμως κ επειδή ξέρεις ότι σύντομα θα δεις υπέροχα μέρη, πέφτεις για ύπνο και ανυπομονείς. 

Μέρα πρώτη. Μια μικρή περιήγηση στο Μιλάνο, το άδειο Μιλάνο αφού ήταν ανήμερα Χριστουγέννων. Έτσι, βέβαια έχεις την ευκαιρία να το θαυμάσεις χωρίς πολλούς Ιταλούς και όχι μόνο που στέκονται στις βιτρίνες D&G, Gucci και δε ξέρω τι άλλο και κατακλύζουν τα πεζοδρόμια με τις σακούλες στα χέρια να φαίνονται. Εντυπωσιακό Duomo, όμορφη Σκάλα-ακόμα πιο όμορφη θα ήταν αν μπαίναμε μέσα, όμορφα σοκάκια στολισμένα και χριστουγεννιάτικα... όπως και στις περισσότερες πόλεις της Ευρώπης. That's it. Μπαίνουμε στο λεωφορείο και πάμε προς Ελβετία και λίμνη Λουγκάνο. Η διαδρομή αμιγώς χειμωνιάτικη και μέσα στην ομίχλη. Χάνεις ένα μέρος της διαδρομής, αλλά προσωπικά και η ομίχλη μου αρέσει που και που. Επόμενη στάση για βόλτα αλλά και τις απαραίτητες φωτογραφίες η λίμνη. Και εκεί πολύ ομίχλη, όμως και πάλι μπορείς να θαυμάσεις την ομορφιά του ελβετικού, χειμωνιάτικου τοπίου. Συνέχεια στο ταξίδι μας και για το κλείσιμο της ημέρας μια βόλτα στην στολισμένη Ζυρίχη ήταν απαραίτητη για να πέσουμε γλυκά κουρασμένοι στο κρεβάτι. 

Μέρα δεύτερη. Το must του ταξιδιού. Επιβίβαση στο Αλπικό Τρένο με προορισμό St Moritz. Να νιώσουμε για λίγο πραγματικοί Ελβετοί. Η διαδρομή πραγματικά φανταστική, γινόμαστε και πάλι παιδιά κολλώντας πρόσωπα στο παράθυρο και βγάζοντας παιδικά επιφωνήματα ενθουσιασμού. Φτάνοντας, αντικρίζουμε ένα ολόλευκο τοπίο, αλλά και έναν φωτεινό ήλιο στον καταγάλανο ουρανό.  Σκι μπορεί να μη κάναμε, απολαύσαμε όμως στο έπακρο την ημέρα γυρνώντας όλο το χωριό. Η επιστροφή στη Ζυρίχη ήταν νωρίς το απόγευμα, όπου και είχαμε όλο τον χρόνο να δούμε και να περπατήσουμε τα σοκάκια που αφήσαμε χθες. 

Μέρα τρίτη. Ξεκινώντας με τα χρωστούμενα της μέρας πρώτης και τους καταρράκτες του Ρήνου. Οι μεγαλύτεροι σε πλάτος και πιο εντυπωσιακοί της Ευρώπης. Τα καραβάκια που σε πάνε κοντά, δυστυχώς ήταν ανοιχτά μόνο άνοιξη-καλοκαίρι, αλλά είπαμε. Η Ελβετία είναι εξίσου όμορφη και την άνοιξη, οπότε ανανεώσαμε το ραντεβού. Η επόμενη στάση μας είναι κατά πολλούς -μεταξύ αυτών και για μένα- η ομορφότερη πόλη της Ελβετίας και το Λιοντάρι της: Λουκέρνη. Δε χορταίνεις να περπατάς στις γέφυρες τις πόλεις και να θαυμάζεις γύρω σου τις χιονισμένες Άλπεις. This is Christmas και This is Alps. Και ιδανική και για ψώνια, αφού οι τιμές είναι λίγο πιο προσβάσιμες από τις υπόλοιπες πόλεις της Ελβετίας. Επιβίβαση ξανά με κατεύθυνση το γραφικό χωριουδάκι Ιντερλάκεν. Λίγα λεπτά είναι αρκετά για να το θαυμάσεις και να συνεχίσεις να κοιτάς εντυπωσιασμένος τις χιονισμένες Άλπεις γύρω γύρω. Για το τέλος της ημέρας, αφήσαμε την πρωτεύουσα, και ίσως το άγνωστο διαμαντάκι της χώρας. Παρ' όλο που φτάσαμε ώρα βροχής, ακόμα κι έτσι μπορέσαμε να περπατήσουμε τη μεσαιωνική της πόλη, να την απολαύσουμε και να μας μεταφέρει στο δικό της παραμύθι. Ήταν ίσως η πιο γεμάτη μέρα του ταξιδιού, όμορφες εικόνες μάς συνόδευαν καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας, οπότε όταν φτάσαμε τελικά στην Γενεύη για τη διανυκτέρευση την αφήσαμε για την επόμενη. 

Μέρα τέταρτη. Η μέρα σήμερα έχει εκδρομή. Εκδρομή γύρω από τη λίμνη Leman που ανήκει σε Ελβετία, αλλά και Γαλλία, με τις απαραίτητες στάσεις. Για αρχή, η Λοζάνη ήταν ό,τι πρέπει για την πρωινή μας βόλτα με τα πόδια, αλλά και με το μετρό της πόλης. Δε θα εκφέρω γνώμη για τη σύγκριση με την Κοζάνη στη γνωστή παροιμία, όμως η Λοζάνη που γνώρισα εγώ με τις απλωμένες στέγες νεοκλασικών κτιρίων, το εντυπωσιακό Πανεπιστήμιο και ο Καθεδρικός Ναός μου άρεσε πολύ. Επιβίβαση ξανά και τα πρόσωπα και πάλι κολλημένα στα παράθυρα αφού με τόσο όμορφα τοπία δε ξέρεις που να πρωτοσταματήσεις. Εμείς επιλέξαμε για επόμενη στάση το Montreux, και πολύ καλά κάναμε δηλαδή. Μια ρομαντική βόλτα χεράκι-χεράκι παράλληλα της λίμνης και θαυμάζοντας μεταξύ άλλων τα πράσινα θεματικά γλυπτά από τη μία και τις Άλπεις από την άλλη ήταν ό,τι έπρεπε. Για τους fans της ροκ, εδώ θα βρείτε και ένα άγαλμα του Freddie Mercury. Η τελευταία μας στάση είχε γαλλικό άρωμα. Evian-les-bains. Και θα έλεγα ότι ήμασταν αρκετά τυχεροί, καθώς πέσαμε σε ένα fabuleux village, ένα ξύλινο χωριό που μπορούσες να περπατήσεις ανάμεσά του και να δεις πώς θα ήταν αν ζούσες σε έναν τόπο που τα πάντα θα ήταν φτιαγμένα από ξύλο. Τέλος, επιστροφή στη Γενεύη για να κλείσουμε το ταξίδι με τη παλιά της πόλη, το άνθινο ρολόι, το Μέγαρο των Ηνωμένων Εθνών, το σπίτι του Καποδίστρια, τους Μεταρρυθμιστές. 

Οι υπόλοιπες μέρες είχαν αυτή τη γλυκιά κούραση του τέλους ενός ταξιδιού, αλλά οι εικόνες συνέχισαν να εναλλάσσονται. Ελβετία-Ιταλία-Γαλλία-Ελλάδα. Αυτό είναι το καλό με τα οδικά ταξίδια. Μπορεί να σε κουράζουν λίγο παραπάνω από τα αεροπορικά, όμως οι εικόνες που μαζεύεις είναι τόσες πολλές. Και όσο αντέχουμε θα τα προτιμάμε. 

Μικροί παράδεισοι στην νοτιοανατολική Αχαϊα

Για 2 συνεχόμενα σαββατοκύριακα, βρέθηκα τυχαία σε διαφορετικούς προορισμούς της νοτιοανατολικής Αχαϊας και μπορώ να πω ότι είμαι ακόμα εντυπωσιασμένη από τα τοπία που είδα. Για μια ακόμη φορά, μου έρχεται στο μυαλό η φράση που λέει ότι τελικά η Ελλάδα έχει καλά κρυμμένα διαμαντάκια που πρέπει να ανακαλύψεις κ να μαγευτείς. 

Το πρώτο σαββατοκύριακο, λοιπόν, το πέρασα στην Λίμνη Δόξα Φενεού, για μια εξόρμηση και κυνήγι μανιταριών και το δεύτερο στα Σπήλαια Λιμνών και το χωριό Πλανητέρο. 

Η Λίμνη Δόξα είναι αυτή που με μάγεψε περισσότερο. Μετά από μια διαδρομή με λίγες παραπάνω στροφές, φτάνεις σε ένα ονειρικό τοπίο που δε θες να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από εκεί. Μία λίμνη, ένα εκκλησάκι και ένα απέραντο δάσος. Και είναι αρκετά. 

Αμέσως μετά, χώνεσαι μέσα στο δάσος για αμέτρητες βόλτες και πέφτεις πάνω σε επίσης αμέτρητα μανιτάρια. Αρκεί να υπάρχει ο ειδικός να σου πει στη συνέχεια ποια θα φας κ ποια θα βγάλεις φωτογραφία. Τα περισσότερα θα τα κάνεις τουρσί, όμως μπορεί να είσαι και τυχερός και να πέσεις σε σπάνια, νοστιμότατη ποικιλία. Αρκεί να έχεις όρεξη και υπομονή. 

Το επόμενο σαββατοκύριακο, ο προορισμός ήταν τα Σπήλαια Λιμνών στο χωριό Καστριά και το χωριό Πλανητέρο. Μπορεί να μην υπήρξε ξενάγηση στο εσωτερικό λόγω του πολύ ακριβού εισιτηρίου (9 ευρώ, όταν σε αντίστοιχα κ μεγαλύτερα σπήλαια του εξωτερικού η είσοδος είναι δωρεάν, με πολύ καλύτερη συντήρηση, ξενάγηση και εξυπηρέτηση), όμως το εξωτερικό τοπίο είναι εξίσου εντυπωσιακό. 

Και φτάνουμε στο χωριό Πλανητέρο και τον μικρό, επίγειο παράδεισό του. Ένα μικρό χωριουδάκι μέσα στα πλατάνια. Μικρές ταβερνούλες για στάση για φαγητό ή καφέ, και οι πέστροφες μία από τις επιλογές του μενού. Παρ' όλα αυτά, η πρόταση μου θα ήταν ένα ωραιότατο πικ νικ πάνω στα φύλλα που έχουν πέσει. Και το φαγητό θα είναι νοστιμότερο, και θα αποφύγετε πιθανές εκμεταλλεύσεις του μαγευτικού αυτού τοπίου κάποιων ιδιοκτητών.

Ανάφη, μικρό νησί με μεγάλα μονοπάτια!

Κι εκεί που έχεις κανονίσει τις διακοπές σου σε συγκεκριμένο νησί, σου σκάει στο ίντερνετ πρόγραμμα εναλλακτικό, σε μέρος που πάντα ήθελες να πας, κάνοντας πράγματα όχι τόσο συνηθισμένα για διακοπές.

Προορισμός: Ανάφη, Διαμονή: Ρούκουνας, Διάρκεια: 7 ημέρες. 

Φτάνοντας στο νησί ξημερώματα, η πλέον κατάλληλη ώρα για να σε καλωσορίσουν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου. Ξεφορτωνόμαστε για λίγο τα πράγματα για μια επίσκεψη στο μοναδικό φούρνο του νησιού που μόλις είχε ανοίξει, καθώς οι μυρωδιές του μας είχαν σπάσει τη μύτη. Στη συνέχεια, επιβάλλεται μια πρώτη γνωριμία με την πανέμορφη Χώρα, περπατώντας στα πανέμορφα και από τα πιο καθαρά κυκλαδίτικα σοκάκια, φτάνοντας μέχρι την κορυφή και τα ερείπια του κάστρου. 

Αμέσως μετά, κατηφορίζουμε για Ρούκουνα, τη διάσημη πλέον παραλία για γυμνιστές και free campers, που κάποτε συναγωνιζόταν άνετα τα Μάταλα. Αυτόν τον Σεπτέμβρη είχαμε μείνει λίγοι εκλεκτοί, αλλά και τολμηροί όσοι μπορούσαμε να αντέξουμε τον δυνατό αέρα. 

Το ίδιο βράδυ ήταν προγραμματισμένο να γίνει το τοπικό πανηγύρι της Παναγίας της Καλαμιώτισσας, το οποίο ακυρώθηκε λόγω καιρικών συνθηκών, αφού οι μουσικοί του έμειναν στη Σαντορίνη. Και κάπου εκεί, αρχίζεις και συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι σε ένα νησάκι άγονης γραμμής, με 250 άτομα μόνιμους κατοίκους, και το βασικό χωρίς ούτε ένα φαρμακείο. Όλο αυτό έχει την ομορφιά του αν είσαι επισκέπτης και σου αρέσουν οι πρωτόγονες και απλές καταστάσεις, αν είσαι όμως ο ηλικιωμένος κάτοικος του νησιού, θα ζεις με το φόβο της επόμενης μέρας. 

Η ακύρωση αυτή λοιπόν ήταν ευκαιρία για ξεκούραση, καθώς από την επόμενη άρχιζαν οι πεζοπορικές διαδρομές σε όλο το νησί. Διαδρομή #1: Καστέλλι. Ξεκινώντας από τον Ρούκουνα, αρχικά περπατώντας στην άσφαλτο και στη συνέχεια στο μονοπάτι, φτάνουμε στην αρχαία πόλη με το εκκλησάκι και τα απομεινάρια αρχαίου ναού. Συνεχίζοντας λίγο ακόμα, εκτός μονοπατιού, ανεβαίνουμε στην κορυφή για μια εκπληκτική θέα του Ρούκουνα, αλλά και πανοραμικά ενός μέρους του νησιού. 

Την ίδια μέρα, για το μπάνιο μας επιλέξαμε μια από τις προσωπικά αγαπημένες παραλίες του νησιού, κοντά στο λιμάνι, το Κλεισίδι. Τα αρμυρίκια προσφέρουν όχι μόνο σκιά, αλλά και καταφύγιο σε κάποιες περιπτώσεις, με αποτέλεσμα, αν βρεθείς εκεί Σεπτέμβρη να αρχίσεις να τουρτουρίζεις. Ακριβώς από πάνω από την παραλία, είναι η ταβέρνα της Μαργαρίτας, που είναι και η μοναδική που επισκεφθήκαμε παραπάνω από 1 φορά. Ίσως η ταβέρνα με τη πιο ωραία θέα, χωρίς υπερβολές. Δε χρειάζεται να πω για το πόσο άξιζαν φαγητό και επιδόρπια. Ή μάλλον, μπορεί απλά εμείς να ήμασταν τόσο πεινασμένοι και κουρασμένοι, καθώς πριν καταλήξουμε στην Μαργαρίτα, δοκιμάσαμε ακόμα ένα μονοπάτι, αυτό προς τις επόμενες παραλίες του νησιού, και συγκεκριμένα στο Κατσούνι και τη Φλαμουρού. 

Η επόμενη μέρα μπορεί και να χαρακτηριστεί συνέχεια την προηγούμενης πεζοπορίας στο Καστέλλι, αλλά με λίγο διαφορετική διαδρομή. Αφού, θέλοντας και μη, περιπλανηθήκαμε άσκοπα σε μονοπάτια του νησιού, κοντά στην περιοχή Μηλιές, στη συνέχεια, βρεθήκαμε στην Ιερά Οδό, η οποία θα μας έβγαζε κατ' ευθείαν στο μοναστήρι Ζωοδόχου Πηγής και τα ερείπια του Ναού Απόλλωνα. Μπορεί σήμερα να μη το επισκεφθήκαμε, καθώς πέσαμε σε ώρα κοινής ησυχίας, αλλά κολυμπήσαμε στην παραλία του μοναστηριού ή αλλιώς Πρασσιές, σχεδόν ιδιωτικά. 

Η επόμενη μέρα ήταν και το must του νησιού. Ανάβαση στον Κάλαμο, δεύτερο ψηλότερο μονόλιθο της Ευρώπης, μετά το Γιβραλτάρ. Ανεπανάληπτη εμπειρία και η θέα να μην την χορταίνεις. Όλο το νησί ακριβώς μπροστά σου. Το μοναστήρι της Καλαμιώτισσας που βρίσκεται εκεί, μπορεί να είναι παρατημένο, αλλά δεν είναι εγκαταλελειμμένο. Όσο κουραστική κι αν ήταν η διαδρομή (που εγώ προσωπικά τη βρήκα αρκετά βατή με καλοδιατηρημένο μονοπάτι), τόσο θες να κάτσεις εκεί πάνω και να μη ξεκινήσεις ποτέ την κατάβαση. Έγινε η αρχή και την ξεκινήσαμε όμως, καθώς το απόγευμα μάς περίμενε το ραντεβού μας με τον μελισσοκόμο για μια εναλλακτική ξενάγηση στα μέρη του.

Ξέροντας ότι φτάνει σιγά-σιγά η μέρα της επιστροφής και έχοντας τη συνηθισμένη μελαγχολία, ίσως ήταν αυτός ο λόγος που βρήκα την επόμενη διαδρομή από τις πιο ενδιαφέρουσες και με την πιο ωραία κατάληξη. Άγιος Δημήτριος και Άγιος Αντώνιος και το τοπίο με το που αντικρίσαμε το ξωκλήσι του Αγίου Αντωνίου με τους τρεις σταυρούς μαγευτικό. Το απόγευμα της ίδιας μέρας, εξίσου πρωτότυπο και διασκεδαστικό, καθώς βρεθήκαμε με κατοίκους και επισκέπτες του νησιού σε κεντρικό μαγαζί της Χώρας, όπου ο κυρ-Μανώλης και ο εγγονός του μας έπαιξαν με την τσαμπούνα του. Αν αυτό δεν είναι αυθεντική παράδοση, τότε τι; 

Η επόμενη και τελευταία μέρα ήταν ίσως και η πιο εξαντλητική. Παρ' όλο που υπήρχε το άγχος του χρόνου για τις ετοιμασίες και το ξεστήσιμο της σκηνής, ξεκινήσαμε μαζί με δύο νέους φίλους που γνωρίσαμε εκεί για την ψηλότερη κορυφή του νησιού, τη Βίγλα. Πάλι εκτός μονοπατιού, μέσα από αγκαθάκια και κλαδάκια που ακόμα βλέπω στα πόδια, όμως και πάλι η θέα όλου του νησιού, απ' όποια πλευρά και να κοιτάξεις, απλώς εκπληκτική. Στη συνέχεια, αφού χωρίστηκε η ομάδα, εμείς συνεχίσαμε προς Δρέπανο και παραλία Λιβοσκοπού. Η κούραση μεγάλη, η έλλειψη νερού υπαρκτό πρόβλημα, όμως μόλις αντικρίσαμε την παραλία, αλλά και το καΐκι που ήταν αραγμένο εκεί, η ενέργεια που πήραμε ήταν όση ακριβώς χρειαζόμασταν για την επιστροφή. Επιπλέον, βουτώντας στα παρθένα νερά και κολυμπώντας μέχρι το καΐκι, έχουμε να θυμόμαστε τον ωραιότερο φραπέ που έχουμε πιει ποτέ, αλλά και το ωραιότερο, φυσικό αναμνηστικό που έχουμε κρατήσει: ένας φυσικό αστερία κατ' ευθείαν από τα δίχτυα του ψαρά. Όλη αυτή η κούραση της ημέρας, ίσως να είναι και ο λόγος που μας οδήγησαν στην νικητήρια ταβέρνα του νησιού, με το γευστικότερο φαγητό, την ωραιότερη διακόσμηση και την πιο γλυκιά οικοδέσποινα: Αστραχάν. 

Κάπου εδώ, ξαναμπαίνουμε στον Πρέβελη να μας πάει πίσω στην Αθήνα, με συγκεντρωμένη όλη την κούραση των ημερών, αλλά από την άλλη με ένα μικρό παράπονο, που αφήσαμε ανεξερεύνητο ένα τελευταίο μονοπάτι του νησιού προς Λακκούς. Ίσως, βέβαια, να έγινε και επίτηδες, ώστε να υπάρχει η αφορμή για επόμενη επίσκεψη. Αν και τώρα που μπορώ να πω ότι τη γνώρισα καλά την Ανάφη, δεν χρειάζεται καμιά αφορμή για επίσκεψη. 

Απλώς, πρέπει να το κάνεις. 

Αστυπάλαια... Η πεταλούδα του Αιγαίου.

Ο τίτλος πιο συνηθισμένος από ποτέ. Στην καθιερωμένη έρευνα πριν από κάποιο ταξίδι μου ήταν οι 4 λέξεις που έβλεπα σχεδόν σε κάθε κείμενο-αφιέρωμα για την Αστυπάλαια. Και η αλήθεια είναι, ότι τουλάχιστον την πρώτη φορά, έπρεπε να ανοίξω τον google map για να συνειδητοποιήσω ότι, όντως, έτσι είναι. 

Καλοκαίρι 2012 λοιπόν, και πρώτη επίσημη, μεγάλης διάρκειας εξόρμηση η Αστυπάλαια. Φίλοι και γνωστοί μας είπαν τα καλύτερα, αφιερώματα σε περιοδικά και sites έλεγαν τα ίδια, οπότε φύγαμε. Παραλίες, φαράγγια, σπήλαια, Κυκλαδίτικη Χώρα παρ' ότι Δωδεκάνησα, νησάκια με γαλαζοπράσινα νερά και κοχύλια και πολλά ακόμα. Οι ώρες στο καράβι πολλές αλλά ήμασταν σίγουροι ότι θα άξιζε. Ή και να μην άξιζε... είναι αυτό που λένε, "η παρέα μετράει".

Τρίτη ξημερώματα φτάνουμε λοιπόν στο νησί, με πρώτη εικόνα το απόλυτο σκοτάδι. Μέχρι να σκάσουν τα πρώτα φωτάκια πρώτα της Χώρας και μετά του camping είσαι πλέον σίγουρος ότι η επιλογή σου ήταν λάθος. Αυτό, όμως, ισχύει μέχρι να πας στην πρώτη παραλία, μέχρι να κάνεις την πρώτα βόλτα στη Χώρα και μέχρι να μιλήσεις στον πρώτο Αστυπαλιώτη. 

Η διαμονή στο κάμπινγκ ιδιαίτερα αξιοπρεπής παρ' ότι έπεφτες σε παρέες που είτε δεν είχαν βρει δωμάτιο στη Μύκονο και στην Πάρο ή ήθελαν να γίνουν για λίγο εναλλακτικοί τύποι και να πουν ότι "Να, μωρέ, φέτος πήγα Αστυπάλαια". Βέβαια, στην παραλία μπροστά στο κάμπινγκ δύσκολα κολυμπάς αφού έχεις θέα και ακουστική το εργοστάσιο της ΔΕΗ. Αλλά, όταν θα ξυπνήσεις στις 6 το πρωί, έστω και μια βουτιά, αντί για τον καθιερωμένο σου καφέ, είναι σίγουρα καλύτερη επιλογή. 

Την πρώτη μέρα των διακοπών αποφασίσαμε να γνωριστούμε με το τουριστικό θέρετρο του νησιού, τον οικισμό Μαλτεζάνα. Αφού κολυμπήσαμε στην ομώνυμη παραλία, στο Μπλε Λιμανάκι (το οποίο είναι και αυτό που προτείνω, αρκεί να πας νωρίς, να βρεις σκιά και να το ευχαριστηθείς πριν έρθει ο κόσμος και το κλείσει τελείως) και τον Σχοινώντα, φάγαμε στο ταβερνάκι της κυρίας Ειρήνης πάνω στην παραλία και εκεί, ήταν και η πρώτη μας επαφή με τους ευγενείς και ιδιαίτερα φιλικούς Αστυπαλιώτες για να μάθουμε και τα μυστικά του τόπου. 

Το απόγευμα, φυσικά, έπρεπε να ξεκινήσει και η εξερεύνηση της Χώρας, καθώς η από κάτω άποψή της φαινόταν μαγευτική. Το κάστρο στην κορυφή είναι, όντως, ένα από τα ωραιότερα που έχω δει. Η πλατεία εξίσου. Τα μαγαζάκια της στην κεντρική πλατεία, αλλά και τα άλλα τα καλύτερα κρυμμένα κάπου στα σοκάκια τα αγάπησα επίσης. Και σίγουρα, αυτή η βόλτα δε θα ήταν η μοναδική. (Hint: Σοκολατίνα ganache στο "Αρχιπέλαγος")

Επόμενη μέρα και και αλλαγή... "φτερού". Αυτή τη φορά η πιο κοσμοπολίτικη παραλία του νησιού στην πιο εύφορη περιοχή του. Λιβάδι. Καθαρά, πράσινα νερά, αλλά καμία σχέση με την αμέσως επόμενη παραλία στη σειρά, τον Άγιο Βασίλειο. Εκτός, αν είσαι του γυμνισμού και προχωρήσεις λίγο ακόμα και φτάσεις στα Τζανάκια. Αλλά ακόμα και αν είσαι (ή και όχι) του γυμνισμού, πρέπει να είσαι σίγουρα και της πολυκοσμίας, καθώς η παραλία πολύ μικρή και συνήθως ο ένας πάνω στον άλλον. Οπότε, και πάλι για να την απολαύσεις στα μεγαλεία της, βάλε ξυπνητήρι. 

Η επόμενη μέρα περιλάμβανε κρουαζιέρα. Τα νησάκια Κουνούπα και Κουτσομύτη είναι πλέον κλασσικοί προορισμοί όσων πάνε Αστυπάλαια, λόγω των κρυστάλλινων, γαλαζοπράσινων νερών τους. Προσωπική αδυναμία ο Κουτσομύτης. Προσωπική συμβουλή να έχεις μαζί σου οπωσδήποτε ομπρέλα, πολύ αντηλιακό και φυσικά, καμία αλλεργία στον ήλιο. Σκιά μηδέν λοιπόν. Έτσι κι αλλιώς όμως, και στα δύο νησιά δε σου κάνει καμία αίσθηση να βγεις από τη θάλασσα. Λίγο η ζέστη, λίγο τα υπέροχα νερά.. θες να μείνεις εκεί για πάντα. Μη ξεχάσω να αναφέρω ότι εξίσου κλασσικό με αυτήν την κρουαζιέρα είναι και το "Θαλασσοπούλι", το σκάφος που θα σε πάει εκεί, με τον πιο φοβερό καπετάνιο που έχω γνωρίσει. Αφού γυρίσαμε, μια απογευματική βόλτα στον Πέρα Γιαλό, τρίτο οικισμό του νησιού και το παλιό λιμάνι, ήταν απαραίτητη για να κλείσει καλά ημέρα αλλά και να γλυκαθούμε λίγο με τους λουκουμάδες του τοπικού cafe και την θέα της δύσης τους ήλιου. 

                     

Την επόμενη μέρα μπορείς να την πεις και ημέρα ξεκούρασης. Όχι φυσικά ότι έλειπε το περπάτημα και η ωραία κούραση στο τέλος της ημέρας. Αποφασίσαμε όμως να εξερευνήσουμε τις κοντινές παραλίες μεταξύ κάμπινγκ και Μαλτεζάνας. Πλάκες και Στενό λοιπόν. Στην πρώτη θα χρειαστείς και πάλι το πρωινό ξυπνητήρι για θέματα απόλαυσης και σκιάς, αλλά και λίγο καλύτερα παπούτσια από τις κλασσικές σαγιονάρες για να κατέβεις. Τα νερά όμως θα σε αποζημιώσουν και πάλι. Το Στενό, ακριβώς δίπλα, λίγο πιο οργανωμένο, με beach bar, ξαπλώστρες αλλά και αρκετά δέντρα για σκιά και άλλα μικρά μυστικά για να ανακαλύψεις και... να φας. 

Τελευταία μέρα με εξερεύνηση σε πιο απομακρυσμένες παραλίες του νησιού που σε άλλη περίπτωση σου χρειάζεται οπωσδήποτε πολύ καλό τζιπάκι, και πάλι θα δυσκολευτείς. Βάτσες, Καμινάκια, Άγιος Ιωάννης. Ο τελευταίος, εντελώς παρθένα παραλία και μέρος, θα απολαύσεις το κολύμπι, αλλά θα χρειαστείς και πάλι ομπρέλα. Στα Καμινάκια, έχουν φροντίσει και έχουν μεταφέρει κάποια αρμυρίκια για επιπλέον σκιά αλλά και για την υποστήριξη της τοπικής ταβέρνας της Λίντας (είναι πλέον διάσημη, και με το δίκιο της-εγώ αγάπησα το φρέσκο ψωμί της αλλά και τους ντοματοκεφτέδες της). 

Τελικώς, τα φαράγγια οι πεζοπορικές διαδρομές που μας είχαν ενημερώσει δεν τα είδαμε ποτέ, καθώς η πρόσβαση ήταν δύσκολη χωρίς δικό σου, καλό μέσο, όμως, οι εικόνες που μαζέψαμε από όλες τις ημέρες που μείναμε φτάνουν και περισσεύουν για να έχουμε να θυμόμαστε τον χειμώνα που έρχεται.